Chociaż nie znalazłam takiego wyjaśnienia filmu w internecie wydaje mi się, że film opowiada o radzeniu sobie z emocjami. W filmie główny bohater ma problem z zadowoleniem z siebie oraz z komunikacją i emocjami. Podczas nieobecności swojej dziewczyny buduje labirynt, który nie tylko sprawia, że jest on sam w nim zagubiony, ale również oddziela świat głównego bohatera od świata reszty ludzi. Choć nie jest to jasno powiedziane, nasuwa się myśl, że Dave może mieć depresję lub stany depresyjne, ponieważ izolacja oraz tworzenie własnego świata, z którego ciężko samemu wybrnąć często towarzyszą depresji oraz życiowemu zagubieniu. W filimie bohater sam nazywa kartonową konstrukcję labiryntem, w którym on sam się zagubił. Wartym zauważenia jest to, że bohater mówi, że zaczął budować labirynt od środka i potem zaczął się on rozrastać. Przypomina nam to o tym jak w trudnych sytuacjach, gdy nie jesteśmy w stanie sobie poradzić z pewnym problemem, inne problemy narastają oraz tworzą się ścieżki, korytarze i połączenia (emocji zachowań), których już sami nie tworzymy i nie kontrolujemy. Tak działa nasza podświadomość: w celu ochrony samego siebie często nabieramy nawyków, od których potem nie możemy się uwolnić ani zrozumieć. Tak właśnie jest w przypadku labiryntu Dava, który zaczął się rozrastać samoistnie tworząc nowe zakamarki i pułapki, których Dave się nie spodziewa. Warto dodać, że główny bohater jest świadomy, że jego świat wewnętrzny, zachowania i nawyki (symboliczny labirynt) mogą skrzywdzić innych ludzi. Sam nazywa konstrukcję niebezpieczną i odradza znajomym wejścia do środka. Woli zostać w niej sam. Jak potem widzimy kilkoro z jego znajomych traci życie, ponieważ nie rozumieją oni mechanizmów jakie zachodzą w labiryncie. U wielu zainteresowanie budzi samo zjawisko nietypowego labiryntu, z którego główny bohater nie może się wydostać. Mam tu na myśli ekipę filmową. Można to porównać do zachowania ludzi w momencie, gdy dowiadują się, że któryś z ich znajomych ma problemy psychiczne i bez większego zastanowienia przyglądają się i plotkują, co sprawia, że wiele ludzi z ich otoczenia czuje się niekomfortowo. Na koniec warto dodać, że jedyną drogą ucieczki, wydostania się z sytuacji bez wyjścia jest współpraca oraz wysłuchanie osoby, która ten labirynt stworzyła. Dlatego tak jak i w normalnym życiu tutaj skutecznym jest podejmowanie decyzji za zgodą obu stron, nie na siłę i ciągła praca i motywacja (w filmie jest to wspólne zbudowanie i zniszczenie serca labiryntu). Dodatkowo trudno nie zauważyć, że główny bohater, nie jest ani w depresyjnym nastroju, ani nie jest pełen energii. Do momentu pojawienia się znajomych jest dość zrezygnowany, a potem można by powiedzieć że przybiera dziarską twarz. Nie oznacza to, że czuje się on tak w środku. Często osoby z problemami udają przed znajomymi, że wszystko jest ok. Jednak czasem trudno nie zauważyć tego, że są oni obudowani i izolują się wielkim labiryntem.

Oczywiście film można oglądać, patrząc na jego inne walory. Niemniej, chyba warto spróbować spojrzeć na niego z innej strony. Mam nadzieję, że podoba się Wam moja interpretacja.